اشتباه مهلک آلگری برابر بایرن چه بود؟

روز 16 مارس، یوونتوس به آلیانز آرنا خواهد رفت تا دور برگشت مسابقه ی یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان را به انجام برساند و شانس اندکی خواهد داشت که بتواند به دور بعد راه پیدا کند. بعد از اینکه در یک ساعت اول کاملا مقهور شده بودند و 2‐0 عقب افتادند، یوونتوس به خودش آمد و یک تساوی 2‐2 را توانست به دست بیاورد و خودش را در رقابت ها حفظ کرد.

مربی یوونتوس ماسیمیلیانو آلگری به خاطر تعویض هایی که در نیمه ی دوم انجام داد و تیمش را به بازی برگرداند مورد تحسین قرار گرفته است. هرنانس که به جای مارکیزیویی که با درد بازی می کرد وارد زمین شد، بهترین بازیش را در لباس بانوی پیر انجام داد. تعویض های بعدی او استفانو استورارو و آلوارو موراتا با یاری هم گل مساوی را زدند.

مینا روزکی، نویسنده ی سایت ESPNFC در وصف آلگری گفته بود:

مربی های کمی اینچنین قادر هستند که صورت بازی را از روی نیمکت تغییر دهند.

واضح است که مردم بخش عمده ی بازگشت یوونتوس را مدیون آلگری می دانند. اگرچه که تطابق آلگری مطمئنا ستودنی بود و واقعا هم تاثیر بزرگی در بازی داشت، یک چیز مورد غفلت واقع شده است: چرا اول از همه یوونتوس باید در چنین تنگه ی وخیمی گیر بیفتد؟ روزکی در مقاله اش، مستقیما بازیکنان را سرزنش کرد و از کلماتی مانند بزدلانه و وحشت زده برای توصیف عملکرد آنها در 60 دقیقه ی ابتدایی بازی استفاده کرد. بدون شک بازیکنان یوونتوس در ابتدای بازی عصبی به نظر می رسیدند، اما این تنها علت قضیه نبود. دسیسه های نیمه ی دوم آلگری مشکلی را حل کرد که عمدتا به خاطر اشتباهات خودش به وجود آمده بود.

مربی تیمش را ده روز پیش مقابل ناپولی با سیستم مشابه 4‐4‐2 به میدان فرستاده بود. او باید به این سوال پاسخ داهد که چرا، چرا (!) باید سیستمی را انتخاب کند که تنها قبل از آن یک بار استفاده کرده بود. حتی با وجود اینکه جورجو کیه لینی را در اختیار نداشت، آلگری می توانست از سیستم 3‐5‐2 که تیمش را به 15 پیروزی پیاپی ― و بخش اعظم چهار قهرمانی پیاپی ― رسانده بود استفاده کند، با استفاده از دفاع سه نفره ی بارزالی، بونوچی و روگانی که با اینکه تنها 21 سال دارد اما آینده ترین مدافع جهان است.

اگر نمی خواست از روگانی استفاده کند، می توانست از سیستم 4‐3‐1‐2 ـی که از وسط فصل پیش از آن استفاده ی زیادی کرده بود بهره ببرد. اما در عوض او از سیستمی استفاده کرد که هم برای بازیکنانش نا آشنا است و هم تناسبی با بازیکنانی که در اختیارش هست ندارد، به خصوص در سمت چپ خط میانی، جایی که پل پوگبا مجبور است در نقش عجیب و غریبی بازی کند.

چرا او باید این تصمیم را در بزرگترین بازی سال بگیرد؟ مشخصا برای اینکه هر طوری شده خوان کوادرادو را در ترکیبش جای بدهد. با این کار، او نه تنها تیمش را با با سیستمی به زمین فرستاد که حمله کردن به آن برای بایرن خیلی آسان بود، بلکه او فرصتی که برای استفاده از نقاط ضعف کلیدی بایرن مونیخ داشت از دست داد.

غول های آلمانی چند تا از مدافعانشان را در اختیار نداشتند، بادشتوبر، بواتنگ و خاوی مارتینز، همه مصدوم بودند. بن عطیه تازه از یک مصدومیت طولانی مدت برگشته بود و این باعث شده بود که پپ گواردیولا زوج غیر تخصصی و کوتاه قد آلابا ― که در اصل یک دفاع چپ بوده در سالهای اخیر ― و کیمیچ ― که پست اصلی اش هافبک است و هیچ وقت هم در مسابقه ی پر فشاری مانند دور حذفی لیگ قهرمانان تا قبل از این بازی نکرده ― به میدان بفرستد.

خب اولی واضح به نظر می رسید: حمله کردن از مرکز. سیستم 4‐3‐1‐2 آلگری می توانست برای اینکار بی نقص باشد. او می توانست یک بازیکن سریع و خلاق مثل روبرتو پریرا را در فضای خالی پشت سر دو مهاجمش بگذازد و توپ را در گلوگاه بایرن به حرکت در بیاورد و ببیند چگونه زوج کیمیچ و آلابا دچار لغزش می شوند.

اما در عوض، آلگری انتخابش این بود که یک بازیکن کناری مثل کوادرادو را در ترکیب بگذارد و نکته اینجاست که کوادرادو آنقدرها که بینندگان تلویزیونی فکر می کنند بازیکن خوبی نیست.

او بازیکن سریعی است، نمایشی بازی می کند و باعث می شود مردم بگویند «اووووووه» ! اما او به ندرت چیز مفیدی به بازی تیم اضافه می کند، بعد از این که از سد بازیکن اول گذشت، باید خیلی منتظر بمانیم تا حرکت بعدیش خطرناک باشد، خیلی وقت ها هم به سرعت مالکیت توپ را از دست می دهد.

او وقتی فرصتی به دست می اورد، مشابه موقعیت تک به تکی که برابر نوئر در دقیقه ی 67 داشت، او به سادگی گزینه ی اشتباه را انتخاب می کند. به جای اینکه یک ضربه ی محکم و کم ارتفاع به سمت دروازه بزند، او به بالا شوت زد و اجازه داد دروازبان به راحتی توپ را به خارج از دروازه بفرستد. اما اگر تمام چیزهایی که مردم در مورد او فکر می کنند را هم کنار بگذاریم، به میدان فرستادن او از ابتدای بازی اشتباه بود.

باواریایی ها در مرکز زمینشان ضعیف بودند و یووه باید از آنجا حمله می کرد. آلگری نباید از وینگر استفاده می کرد و این ترکیب او باعث شد یووه فاقد هرگونه پویایی و کاملا خنثی باشد و در عوض برای تیم هماهنگ بایرن بسیار آسان بود که آنها را جلوی دروازه شان میخکوب کند.

چیزی که از همه عجیب تر است این است که چنین نتایجی برای آلگری غیر معمول است، او در طول دوران مربی گریش، توانسته برای بازی های بزرگ نقشه های فوق العاده ای بچیند. آث میلان او 4‐0 برابر آرسنال در دور رفت مرحله ی یک هشتم نهایی فصل 2011‐12 پیروز شدو در همان مرحله فصل بعد 2‐0 بارسلونا را برد و دور برگشت لیگ قهرمانان سال پیش در وست فالن بروسیا دورتموند را برد و همه ی آنها شاهکار تاکتیکی بودند. به کار بردن چنین نقشه ی متعفن و نفرت انگیزی (!) ‌در چنین موقعیت حساسی از او خیلی بعید است.

وقتی آلگری تاکتیکش را تغییر داد و بالاخره توپ را بیشتر در وسط میدان به گردش دراورد، اوضاع تغییر کرد. کیمیچ ― بازیکنی که آلگری باید از همان اول بازی مورد هدف قرار می داد ― دو بار اشتباه کرد، یک بار توپ را بد دور کرد که به گل اول یوونتوس منجر شد و در گل استورارو هم به راحتی جا ماند. تغییراتی که آلگری انجام داد ستودنی بود. اما سوال اینجاست که باید از اول این کار ها را می کرد. بایرن قطعا در دو سوم بازی بر یووه برتری داشت، اما این تصمیمات اشتباه آلگری بود که چنین اجازه ای به آنها داد.

اگر او از اول به نقاط ضعف بایرن حمله می کرد ― چیزی که در بازی برگشت وجود نخواهد داشت چون مدافعانشان برمیگردند ― این بازی متفاوت می بود و برای بازی برگشت یووه وظیفه ی بسیار آسانتری بر عهده داشت. همانقدر که یووه بازگشتش را مدیون مهندسی آلگری است، بار عظیمی از مسئولیت به خاطر آنچه قبلش اتفاق افتاد هم بر دوش خود اوست.

از بلیچر ریپورت

«به اشتراک گذارید»

نازنین راهبر«نگارنده اخبار»

ارتباط با نگارنده: